..../Cemal Süreya’ya...

Yetmişli yılların izi vardı
Kül rengi dudaklarımızda
Yağlı ekmekler dizilirdi
Muşamba soğukluğunda düşlerimize
Kim vurduya giden ideolojileri
Askıya aldığımız kimliklerimize saklardık...

Yetmişlik rakıların dibine vururduk
Gamsız gecelerde
Kadehler arası savurduğumuz palavralarımızı
Kırmızı ayakkabılar çizdiğinde
Ve gecenin son deminde
Anladık gerçek olduğunu

Yetmiş kilometreydi Leningrad
Tenimizin buğusu şehrin camlarında kanar
Surreal yanardı evlerin şömineleri
Blues ritminde sevişir
Yorgan altlarında saklardık ayıplarımızı
Kıçımız açık da kalır, vurulurduk rüyalarda!

Petunyalarımız üç kuşak sonra solacakmış
Taş evi Yunan’lılar sarmış
Şiirlerle dökeriz yine Ege’den denize be usta!
Ölümde ne ola ki biz değil miyiz
Yetmişi yetmişle çarpıp yetmişe bölen
Ve *ha ha ha’yı sevişken şiirlere ekleyen! ...

Yar geçer Cibali aynalarından da
Satmayız rüyalarımızı kimseye!
Usta! Yaş kemale erdi diyorlar ya
Ölümü ben de tanımam...
En hafif meşrebinden bir kahkaha atarız
Taksim Meydan’ı dar gelir ölüme!

Ah be usta! Entellektüeller geçit vermez
Dinciler aman vermez, Devletçiler hüküm ister
Dur be usta nereye! Diyecek sözümüz var
*C_ harfini yeniden bulacağız
Aşklara çırılçıplak soyunacağız
Ve cilasını çekmediğimiz şiirlerde kaybolacağız...


*Ha ha ha, *C_ harfi: Cemal Süreya


Nisan Serap Muratoğlu