ağrılı göğün doğurduğu
ilkgün

nasıl
yalnızlığımdan geçerken
acım diyen buluta
çekiyorsam
perdesini gözlerimin

çöldür o gün
yalnızlığım

nasıl
uzak şehrin ihanetiyle
boğulmuşsa sesimde
on üç harfim

kuşkusuz
çıplaktır o gün
sesim
/
çekiliyorum
azala azala
ilkgün’den…

ve değiştiriyorum
şehrin adını

nasıl ki, burçlarında gölgesi asılı kalan aşkın esrarına karışırken aklım
umursamadan adım adım geçiyorsa alıngan yerlerimden
bu şehir!

gizlendiğim hayatta
sarsıyorsa ıssızlığımdan

çok görmeyin
beni…

ha sevgili, ha şehir, ha hayat ihaneti

isyanımda bulduğum kederimi
yüzünden sevmeyi
öğrendim

ey şehir, adın İSYANBUL
senin!

nihayetinde
kaderi emanet ettiğim
Tanrı’nın koynunda sancılarla bitecek
elbet
ilkgün

rüzgâra karışacak
sesi
sevgilinin

ilkgün yaralarını
onaracak
Tanrı’nın şefkatî

ah! İSYANBUL ah…

alnına yazmalıydım senin
kuşladığım özlemleri!

isyanım olsun ağrılı göğe devrilen
denizlerin

nasılsa
göğe dönecek
acıyla küllerim

bil istedim

hiçbir şey değildi hayat
hiçbir şey

dünyasından öpmek
kadar
sevgilinin…



Nisan Serap Muratoğlu