Ufka astığım bakışlarım kısık bu günlerde
Yürek odam daracık
Bilmem ki kaçıncı günü
Kendimden kaçışlarımın

Bu yapmacık gülmeler bana ait değil
Kahkahalarımın arasında yabancılaşıyor gibiyim
Aradım kendimi bu düzenin çıkmaz sokaklarında
Hissizleşiverdi hissettiğim herşey
Ağlamak düşüyorken gözlerimin kaderine
Ağlayamıyorum
Anlayamıyorum
Karanfilin yanaklarındaki
Yağmur damlasına özeniyorum

Donuk resimler çiziliyor ömrümün tuvaline
Beni içine hapseden binalar yükseliyor modernleşen şehrimde
İki kişilik yaşıyorum hayatı
Bir ben birde gölgem
Uzaklaşıyor yamacımda gölgelenen gölgem
Gökyüzüne dayıyor bir merdiven
Ben mi bana uzak
Gölgem mi bana kırgın
Yoksa aynalar mı yalancı
Bilemiyorum
Bu kör düğümü çözemiyorum
Sesi kısılan çağrıları duyamıyorum
Suyun vura vura yumuşattığı
Yamaçlarında tek başına yaşayan taşa özeniyorum

Düşüncelerimde karmaşık savaşlar
Bu ölümlü sevdalar beni yorar
Ruhumun üzerinden geçen acımasız uçaklar
Gönül hanemi bombalar
Toza dumana bulanır ülkem
Kurşun yarası alır gölgem
Durduramazken bu iç savaşları
Sürgün edemiyorum kendimi bu sevmelerden
İçimde ölüyorum
Üzerimde dünyamın lekesi ve yanıma uzanan ameller
Ay ışığının terk ettiği geceye
Hayallerin süslendiği düşlere
Etrafı ümit oyalı bir mendile
Ateşin yakmadığı tene
Ayrılıkların kavuşmalardan ayrıldığı güne
Ve beni, bana hatırlatan hissiz kaleme
Özeniyorum birtek ben