Göz yandı gönül sustu
Göz yandı gönül sustu
Sabr dedim ter’e verdim Hâl gelip hâle bastı Nakdimi pir’e verdim Gören göz değil imiş Benlik öz değil imiş Nefis bir yağıl imiş Gönüllü köre verdim Ümit yaralı kuştu Kanatsız menzil aştı Konduğu nehir taştı Hu diye çare verdim Anladım yaram yama Hayâl gibi her simâ Dünyayı değil amma Kabrimi yâre verdim Zaman çile doğurdu Dağlar beni çağırdı Sabır kemâl yoğurdu Kibrimi yere verdim Çenemde nefes kırık Sinemde kafes kırık Kader diye hıçkırık Vuslatı Bir’e verdim Gönül dediğin sevi İçi muhabbet evi Fikri ak zikri kavi Dili Tekbir’e verdim Ömür paslı bir kuyu Çoktan çekildi suyu Uyu Makberî uyu Uykunu dürr’e verdim ------------Makberî |