Halbuki...bir dehlizin ucunda belirdi mutluluk kapkaranlık ucubeler yaşamışım yarasalar sarmış duvarlarını kimsesizliğimin sadece nefes alıp-vermek değil ki yaşamak sadece yemek-içmek de değil yaşamak ne demek diye sormamışım kendime hiç aklıma da gelmemişti seni görünceye kadar gözbebeklerinde kaybolduğum zaman öldüm ölmek demek miydi yaşamak?.. nefessiz kalmak mı? dünyayı yok saymak mı? hiç bir ses duymadan bir çift dünyada yok olmak mı? etim kemiğimden ayrıldı; hissetmedim tüylerim diken diken oldu; hissetmedim nefesim kesildi, soluksuz kaldım; hissetmedim dışarda dünya yıkıldı, yer yerinden oynadı; hissetmedim ben gözbebeklerinde eridim sonsuzluğu resmettim bakışlarında boynunu büküp bir ceylan bakışıyla bakarken bana sevgi denilen destanı yazdım kaderime aniden bir damla süzüldü yanağıma bir damla ile sırılsıklam oldu bedenim; sana bakarken fırtınalar koptu kar boran koptu yüreğimin bilmediğim yerinde nefessiz kaldım duyusuz kaldım ruhum kayboldu bedenimden halbuki.. halbuki ben bunu hiç yaşamamıştım öldüm de ruhum çekildi sandım konuşamadım sadece bakışlarında bir ummana dalıp kaldım halbuki; halbuki bittim halbuki yandım halbuki kayboldum yalnızlığımda kelimeler yığılıp kaldı boğazımda; sesim çıkmadı dilime prangalar vuruldu ne söylesem az gelecek bakışlarına ne desem kifayetsiz kalacak kelimelerim öylece bakakaldım öylece yok oldum yalnızlığımda... sen karşımdasın fakat ben yalnızım yine kendimi kaybettim gözbebeklerinde yaşanmamış sevgileri saklayan maziye küfretti isimsiz kelamlarım yaşanmamış yılları silip attım sadece sen; sadece sen olacaksın sevdiğim adına sevgi doğranmış yarınlarım... Metin Kaya İLHAN Faroz TRABZON |