Bilmem ki kime seslenir, ah edersin
Ömür verdiğin candan beklemezsin
Sabreder, boyun büker ümitlenirsin
Sukut odalarında, kime seslenirsin

Ne ümitler beslemiş, heveslenmiştin
Her niyazında onlar içinde istemiştin
Kolum kanadımdır diye, sevinmiştin
Bir vakit sonra niye çekilip sessizleştin

Babaydın, ataydın, devasa çınardın
Zevcenin gözbebeği, tek yoldaşıydın
Saadet içinde muhabbetle anılandın
Yıprandın, mecalsiz kalıp acınandın

Refikan evlatlar hizmetine soyundu
Onların istekleri hemen yapılıyordu
Saatlerce beklesen, umursanmıyordu
İlaçlar dahi, senin almanı bekliyordu

İşte vefa insanla anlam kazanan ardır
Beşer insanlaştıkça farkına varacaktır
Kul olmak haktır, kalp, onu anacaktır
Kul olmayan, nefse hizmet yapacaktır

Sen ne kadar varsan, varlığınla tavsın
Sen ne kadar yalnızsan, o kadar avsın
Mazine dön bir bak, atanı an ve anlat
Nasıl bir beddua sokağında, kalmıştın

Mustafa Cilasun