dokunma. kar yağıyorkoşuya çıkmış kara bulutlar, kafesinde gök nefesini yutmuş, uykuya dalmış şimşek ağlıyor yıldızlar unutmuş doğumunu güneş derininden sancıyor toprak güne gebe yüreğini çizmişler ay’ın kimse olamaz ebe bugün ağıtlarla yıkanır en günahkar tövbe yağmur! yağ, doyur beni sen düşmeden diner mi terim. sensiz ayazlarda tir tir titrerim. açıldı anamın sır sandığı çatlatmayın beni dokunmayın gözlerime yüreğim sizden kara ve sensiz yağıyor ıslatamam ki. coşmuş sel eline geleni önüne katıyor gözleri maviden kor korkma parçalanmış bulutlar kıble açık birazdan durur bu sağanak doyuramazsan da doyasın diye körpe bir çocuk ağlayacak sandığından başka tanımadım seni küflenmedim naftalin kokulu sokaklardayım hiç sarılamadım. sarılmaktan korktuğun sandığındaydım. ak mı ak melerken mor koyunlardan yonulmuş bin bir hülyayla dokunmuş nasıl eğrilmiş incelmiş bilmem ama son diye üstüne sarılmış ya teşi eğri ya da eşi ne bir is var ne de kir ak elleri sağdığı süt gibi. gelinlik ehramına büründüm nakışsız. dikişsiz. üşütemez beni ayaz sandığından çıkan koca ova sarı sıcak kar yağıyor başıma gece gündüz yaz… yandım örtme beni ana. örtündükçe sırtım anlımdan yarıldım yanarım. yakma! çok darmış ehramın saramadım, üşüyorum. dokunma, yanıyorsun ana. |
şiir damlamış kaleme HÜZÜNLÜ
yüreğine şiirler yağsın
Yağmış zaten