Umudu dileniyor dilenci…
Ekmek parasını hislerine paravan yaparak,
Her gün hep aynı köşede,
Soğuğa açıyor ellerini.
Dudaklardan tebessüm çalmak istiyor.
Heyhat, hayat
İnsan yüzlerini yanından geçip giderken gülümsetmiyor…

Anılarını dileniyor dilenci…
Hüzünlerini,
Kopuk bacağını örten,
Boş kalan kumaş parçasına iğneliyor.
Orada saklıyor hikâyesini
Orada hatırlıyor her gün bir şişe şarapla
Unutmaya çalıştığı gerçekleri…

Şarapçı diye yüz vermeyen,
İnsanlardan topluyor her gün,
Yaşama direncini...
Gözlerinden akıttıkları ile harcıyor,
Bir inşaat şirketinin kararttığı geleceğinin,
Elinde olmayan sermayesini.
Yokluktan onu terk eden karısına,
Karısının sokakta bıraktığı çocuklarına,
Ağıtlar yakıyor sessiz sedasız.
Deli damgası vuruyorlar
Konuşanı olmadığından,
Kendi kendisiyle fısıldaşmasına
Aslında içiyle hesaplaşmasına…

Merhamet dileniyor dilenci…
Kaldırımları öpüp, koyup alnına
Mutlu yarınlar satın alabilmek istiyor yavrularına.
Sahildeki bankta yatıp kalkıyor
O gün sadaka alamadıysa
Çocuklarıma ne hesap veririm telaşıyla,
U t a n ı y o r…
S ı k ı l ı y o r…
Sıkıldıkça daha çok sarılıyor elindeki gazete ile örtünen şaraba
İ ç i y o r,
U n u t u y o r,
A y ı l ı y o r,
H a t ı r l ı y o r…


Ve bir gün yine aynı köşede
Ölürken,
Kimse el uzatmıyor,
Üşüyen elleri,
Kırmızı burnuyla,
Hikâyesini de yanında götürüyor
Ertesi gün gazetelerde
Ufacık bir yeri kaplıyor
‘Dilenci alkole yenik düştü’ yazıyor
Kimse satır aralarında ki küçük hayatları okumuyor,
Bu memlekette gerçekleri kimse görmüyor…

Üzerine atılan bir yığın toprak
Üşümüş bedenine yorgan oluyor
Duyanlar acımasızca, ‘su testisi suyolunda kırılır’ diyor
Hikâyesini de yanında götürüyor dilenci,
Gerçeği kimse bilmiyor…





Elif SEZGİN