Zamanın sırtına yoksul bir aba giydirmişti öyküm
Son sigaramın dumanına sarılı ruhum gibi
Ah Müjgan anlından öptüğüm aşk gibisin
Lakin ben hala Mutsuzum
Çocuklar ölürken aşk bahar açar mı düşlerimde




Kadın gibi kadın
Adına şiirler yazdıran kadın diye fısıldadı rüzgar
Güzel şiir yazmalıydım aşka dair
Kelebek dokunuşu gibi naif Müjgan
Sonra utandım bu düşüm den
Çocuklar ölürken aşk bahar açar mı


Her öykü bir tutam gizem serper düşlerime
Çocuklar ölür ansızın
Devrik cümleler ölür
Yas tutar şair ceketli çocuk gibi Müjgan
Ve ben utanırım her dokunduğumda dudaklarına
Sonra yetim her öyküde papatya açar düşlerim



Elleri kanamıştı tüm yetim çocukların
Dudakları tuz basmış yaralı
Gözleri dalgın ürkek
Savaşta aşk bu olsa gerek
her düş ölüm kokulu barut
Her barut kirpiğin den süzülen adın gibi gizemli
Ah Müjgan sensizliğin tüm kapıları asma kilitli
Ve sen adın gibi bende kalacaksın gizemli



mahmudiye düzkaya