Yaşadığım tüm anıları sığdırdım’ da İstanbul’u sığdıramadım ben



Şehrimin kapısına astım resmimi
Giderken gözlerim ardıma baka kaldı
Sessiz sedasız gidiyorum İstanbul’um
İçime seni sığdıramadım



Çok uzaklara gitme vakti geldi
İstanbul ağlıyor ben ağlıyorum
Ve bu gün son kez İstanbul’u içime sığdırdım
Lakin ben İstanbul’da kalmışım



Ya sen bana veda edecek misin İstanbul
Beni kendinden silebilecek misin?
Bak bana tahta kapıya resmimi çizdim
Gözlerim hep ardıma bakacak
Ve ruhum İstanbul’da kalacak



Adım adım izleyecek sende kalan diğer yarım
Bak gözlerime göreceksin sende kalan diğer yarımı
Hep hüzünlü bakacak
Ve ben İstanbul’umu içime sığdıramadım



Eski bir taş duvar tahtadan da sessiz bir kapı gibiyim
Senle geçmiş senelerimin hüzün yansımasıdır…..
Şu kapıda gördüklerin
Ve gidiyorum İstanbul’u içime sığdıramadım



Ah siyah beyaz eski resimdeki ben
Ah İstanbul’da sessizce gezinen ben
Ve şimdi sessizce gidiyorum şehrimden
Yaşadığım tüm anıları sığdırdım’ da İstanbul’u sığdıramadım ben



Mahmudiye Düzkaya