Gitme kal diyemediğim ve kaybolan renklerin kırgınlığı kül döküyorGitme kal diyemediğim Ve kaybolan renklerin kırgınlığı kül döküyor Siyah beyaz bir yalnızlık örtüyor düşlerimizi Kapıda bekleyen hiçliğe atıla tek adım Yok, ediyor tüm hayalleri Sahi zamanı geriye sarabilseydik En çok kim sevinirdi Gelişi olmayan gitmelerden Çocuksu ruhlarımız hiç büyümezdi ki Olgunlaşmadan çürür giderdik sevgisiz Bir kadın içine gömer tüm öfkesini Yüreğinin darağacına asar Ve yüzünde mutluluk maskesi Gamzesinde Mahzun gülücük En çok ben üzülürdüm dedi kırgın bir ses Babasının paçasına sarıldı Gitme kal diyemedi Tüm sözcükler lal olmuştu titreyen dudaklarında Ve gözlerinde matem Kapıda bir kadın öfkesini içinde gömdü Darağacına astı kinini Yüzünde mutluluk maskesi dudaklarında kırgın gülücük Mahmudiye düzkaya |