Kömür karaydı gözleri
En güzel kömür kara
Dünyaya açıldığında
Işık hep kamaştırdı gözlerini...
Emekledi yürüdü
Serpildi büyüdü
Sonra ekmek derdine düştü

Kömür karaydı gözleri
Kaderi kömür kara
Ekmek aslanın karnındaydı
Aslanın karnı kara
Daldı dehlizlere
Vurdu kazmasını
Bir lokma ekmek uğruna
Elleri kömür kara
Yüzü kömür kara
Ekmeği en helalinden kömür kara

Kömür karaydı gözleri
Bakışı kömür kara
Vardiyası karanlıktı
Çıktığında yeryüzü karanlık
Yeryüzü mat
Gökyüzü boğuk
Tıpkı baret ışıkları gibi
Işıldardı yıldızlar sadece
Ve gülümserdi ona ay
Soğuk soğuk

Kömür karaydı gözleri
Bir gün çıkamadı
Göremedi kömür kara gökyüzünü
Göremedi yıldızları
Bakamadı soğuk aya
Daldı bir uykuya
Açamadı kömür kara gözlerini
Açamadı bir daha karanlığa

Kömür karaydı gözleri
Soma gibi kömür kara
Şimdi ruhunun vardığı yer aydınlıktı
Gözleri artık kamaşmıyordu ışıktan
Aydınlatıyordu kömür kara çehresi karanlıkları
Baretlerden yıldızlar takıyordu alnına
Eşinin, oğlunun, kızının
Öpüyordu kömür karası dudaklarıyla
Anasının babasının ellerinden

Kömür karaydı gözleri
Bahtı gibi kömür kara
Anlamadı onu ve geride bıraktıklarını
Ne emekçi geçinenler
Ne vurdumduymazlar
Ne de umut simsarları
Akbabalar kargalarla çarpışırken
Sardı o kanayan yarasına
Beklediği Yasinleri, Fatihaları