Acımamıştı Canım

Deniz dibinde salınan otlar misali
Rüzgârlara yabancıydım
Yağmuru bilmezdim,
Varsa yoksa dalgalar derdim, okşasın beni
Ilık bir sessizlik kol gezsin
Bütün haşmetiyle ıssızlık sarsın bedenimi...

Yıldırımları tanımaz
Gök gürültülerini duymazdım
Benim dünyamda her renk vardı siyah hariç
Grileşmezdi hiç biri hiçbir zaman güzellikler
Olduğu yerde kalırdı hep
Dostluk vardı, sevgi vardı, küçücük okşayışlar mutluluk taşırdı.

Yangınları bilmezdim,
Benim dünyamda acı yoktu alevlerin yaktığı
Acımamıştı hiç canım
Acıtmazdım
Kinle tanışmamış, nefretle yıkanmamıştı ruhum
Öyle çılgın hayallerim de yoktu şahikaları sayıklayan
Umutlarım bir adım ötem kadardı
Tatsız bir nefes almak deseler bile
İnanki bana yeterdi.

Neşe yayardım
En güzel tonlar çevremde büyürdü
Işıklar bile, ışıklar bile her akşam
Gülümseyerek ölürdü…

Bak halime şimdi, sevin
Ardına düştüm yüzündeki maskenin
Bu hangi amansız yarışın u dönüşüydü
Tam en uygun yere asılacakken
Yere düşüşüydü
İnanmanın parçalanılışıydı sana
Kırılışıydı nadide aynaların.

Ah! Gerçeğin sırıtışı…Ah!
Nasıl da saklanmış kapı gıcırtılarının arasına
Loşlukları mekân seçmiş
Beni geçmiş, seni geçmiş
İnandığım masumiyetini geçmiş...

Şimdi amansız yağmurlarla tanıştım,
Gözlerimi mesken tuttu damlalar
Gittiğin gündü mevsim değişti
Fırtınalar esti, kasırgalar yerlere vurdu bir şeyleri…

Hiç kurumamıştı biliyor musun?
İçim kurudu
Kurudu
En sonunda dışıma vurdu sensizlik
Ben kurudum.

Griden siyaha gidişi seyrettim
Sahte elmasların yerlere damladığını gördüm eriyip eriyip
Ama inan
Senden değil bir tanem,
Hep kendimden,
Hep kendimden nefret ettim.

Sanmıyorum ama
Dilerim ilk halim gibi olur,
Güzel denizlerde salınırsın
Söker atarsın içindeki kini
Yüreğini hep güzellikler sarar
Farkına varırsan harflerin uzadığı uçurumların
Sen de korkarsın
İçi boş midyemsi duyguların çelik çenelerinden
Hep uzak kalırsın
Samimiyeti dolarsın sevgilerine
Onlarla yatar
Onlarla kalkarsın.
26/01/2008

Turgut Uzdu

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.