Bu yalnızlık tanıdık be sevgili
eski bir şehirden ardakalan
bazense eski bir şarkıdan
her yanı sımsıcak güneş, hiç bitmeyecek bir kıyıdan
kumsalın derin izleri gibi kalbimin izleri
kırık bazen bazen bir yakamozla kaybolan

Sen daha bekle ki akşam olsun
bekle ki o ruhun karanlığa boğulsun
çok sevdiğin o karanlık sarınca heryanı
sen yine yalancı bir mutluluğu bulursun

Ben şikayet etmem hayattan
aldığım her nefeste bir ben var artık
senli soluk alıp vermelerimi bıraktım
tozu dumana kattığım günler de bitti
her şey önceden yaşanmış bir hikayenin kırıntıları şimdi
koşma yakalamana gerek yok zamanı
o zaman ki öylece durdu önümde

karanlığın en korkulan yanı ne biliyor musun?
sen görünmez sanırsın dünyayı ve savaşırsın gözlerinle
aslında dünyadır seni göremeyen
o dip en koyu karanlığın uzandığı ellerimde...