İçi İle Söyleşen Aynı Adam
bu günü kendime ayırıyorum
kimse gelmesin yakamdaki turuncu gökteki beyaz aklın kıvraklığı ile beni sevindirecek yaşama sevincim kimse gelmesin insan nereye sığınabilir her şey olmadan bir söz söylemeden anlatmadan meramını nereye kadar kudurmanın suyu biraz üzülsem yalnızlığın içine kendimi zaten öyledir diye içi ile söyleşen aynı adam zorlamadan bırak birini ırmağın kıyısına birini de köyün yokuşuna doğru rüzgarlar bildiğini söylesin çık git benliğin çoğul borazancıları bizi incitmeden hem biz kimiz ne oluyoruz ki bir mutluluk anı için sayfalar kapatıp yeni rüyaların içine girecekmişiz çok olmadan çek git şiir ağzıyla yalpalayan kuşları seviyorum haberler getirip bir his aralığında yaşayan ölüm bizi de götür avutan sonsuzluğun salıncağına. |
"insan nereye sığınabilir her şey olmadan"
zaten her şey değil mi insan'
bir yerlere sığabilmek için aslında " hiç " olmak gerekmez mi ?
ve
rüzgârın şarkısı
en doğru notalar..
bir ağacın yaprağına fısıldar
ya da bir kuşun kanadına konar
göğü sonsuz maviye boyar.