şair bir an durdu!
kalemine baktı
kanı hızlandı , içi sızladı..
yaz diyordu
yaz deli dolu o anı yaz

zedelenmiş anıların gölgesinde
duyguların can ciğerini
ölümsüzce pervane olan sevdanı yaz diyordu
suya yaz
nehirlerle yarışan göz yaşına
anıları yama yaptı
kapanmaz yaraların kara deliklerine

ve
fırlattı sağa sola
cümlelere el pençe olmuş yirmi dokuz harfi
silinmişlerden neticeyi çıkarmak için
çarptı böldü heceleri
sıkıştırdı gündüzü geceleri acıların arasına

oysaki;
aşk’ı yazmıştı bir zamanlar İhanetini gördü
sadakat dedi
meğer oda hep para imiş
yalnız kaldığını düşündü… Üşüdü
oysa ne aşk ne sevda şiirleri yazmıştı
hiç birinde böyle biçare kalmamıştı

adeta kelimelerin kifayetsiz kaldığı yerdeydi
yaşamda bir olumlu hece bulmak olası değildi
onu böyle yazmaktan alıkoyan
en değerli varlığı
canından can veren el bebek gül bebek büyütendi

bulunmuştu suçlu
tecrübelerini yanlış aksedilişiydi
tereddütler ve eksik anlatma korkusu idi
aslında oda biliyordu

bazı şeyler yaşanır anlatılamazdı
deneme yanılma mantığını
her can yaşarmış kendi çağını
ne yazarsa yazsın
eksik şeyler hep var olacaktı
zira hangi kalem hangi şair anlatabilirdi
sahte sevgilerle yıpratılmış yürekteki
anne sevgisinin mucizevî etkisini

şair bir an durdu
bir kaleme bir kâğıda baktı
anlamıştı yazamayacağını
sevinçten ağlıyordu
yanağından iki damla yaş aktı
buruk bir tebessümle
yazamadığı sevgiyi
kendi köhne dünyasında yaşayacaktı...


Cansıla

Şiirime ses olan ( Asuman Toraman Ermurat ) Sevgilerimle