aldırma...


göğsün delindikçe maganda yapımı kumdan mermiler ile
havada çarpışanlardan can kopar yorulmadan
matarası dolu defansif bir askersin sen
çanakkalem ey


susma...


mavilerini kırmızı zannedenler olacak elbet
kalelerinin yıpranmışlığına sevinenler
oysa maketinin sularına yakınlığı yeter artar daha
nusretin ey


görme...


bu sokaklar senin değil, üçyüz suratlı irin
bir anlık emanet işte keskin rakı kokulu pürüz
düştü düşecek olan sadece keş inatlar
sen düşmezsin ey


yıkma...


tabularmız var henüz yosun kokularının altında saklı
seyidimiz var, elinin hamuru taşı, ekmek eden harcı adamın
onun ardında görünen haşmetli
kilitbahirindir ey


gülme...


her güne sığacak kadar gam kaldı elimizde
basıyorken toprağına dile gelir akif’in elinde gem
titrer açılan göğsümüzden havalanan serçelerin yüreği
kartal kanatlıdır ey


küsme...


senden liyakat madalyası dilenemez zamanımda hiç kimse
kusurum isminedir, argonun patikasına keçileri kaçırdığımda
geçti o göğsü gürz eden felsefe
yüreği aynalım ey


korkma demeye elim varmıyor sana,
kork dese de yarım akıllı, kalanını alır muamma
eyy şair uyan sende
masallar gerçek değil halâ


Beyaz bayraklı bir çok gemi bağladım maviyi umut bilen limanlara. Henüz büyümemiş kocaman bir el kesti halatını, gülümsedim....

Nedeni heves olan çarpışmalar taşırken kıyıya eski kürekli sandallar, hurdaya çıkmış bir diğerinin ardında saklanıyordu kocaman elli ufaklık, biliyordum. Devekuşundan emanet almıştı görünen yerlerini belli ki, kördü toprağını tanımayan gözleri.....

Saymadım bu kaçıncı gemi açıklarda gözden kaybettiğim. Önemli de değildi..Gemileri ağaçtan yapmıyordum çünkü , kağıtlar benim için değerliydi. Geriye ayçiçeği bakışlarım kalırdı her defasında. Sanırım gemileri kaybetmem güneşe bakmamdandı...

Oysa kaldırsaydı kafasını çocuk, güneşin uydusunada şans verdiğini görecekti.

O zaman güneş olmak elbet aklına gelecekti