pencere duvar ne varsa kırıldı devşirme bir vakitte






...



eş kenarlı özlemler büyütüyorum
kentin parmakları arasında

her çıkmazın gözlerine asılı peron tabelaları
gitmeyeceğim
ya da gitmeyi planlamadığım yolları düşürüyor
ucu yanık otobüs biletlerine

bir türkünün tozlanmış ebediyeti
ve kalın örülmüş genç kız rüyasıyla ayılıyorum
intihar görünüşlü hayati sessizliğimde



...



bulut toplayan rüzgarlı çocuklar
pencere önüne yağmur biriktirmiş kadının
şarkısıyla öldürüyor zamanı
seslerini ezberlemeye üşendiğim
çoğul yalnızlıkların
hurafe artıklarını dolduruyorum aklımın heybesine

bir çare ayıklansa
üzerime basan acı kokusundan
öksürmeyle hapşırma arası
bir anlık ölümle gelirim kendime
öylesine bağımlıyım ki içimin üşüyen aşiretine
töre töre katledip
görmezden gelerek asıyorum düş kurmayı

kanayan yanıma
deniz suyundan bir yama yapın
kandillerde yanan ezan sesli ömrüm
paramparça dağılmış umutlarıma çığlıklarla bezensin
uykusuz barınıyorum gecenin rahminde
karanlığın karnına bastırın
kanrevan hayallerle doğursun beni...!


...


palyaçonun
uzun ömürlü sahte gülümseyişinden
kısacık bir zamanı gerçek kahkahayla verin bana
biliyorum ki telgraflar iki kelimenin samimiyetiyle
bu günün ezberlerinden çok daha ruhani dolardı ruha

artık bayat çayın durduğu bardağa
sevgilin teni diye
yanağımı dokundurmak istemiyorum
bir bardak taze çayı
onun sıcaklığıyla içmek istiyorum

mülteci yorgunluğum
deliliğime iltica etmeden önce
gecenin soğumasında
buruşan kentin içinde saklanıyorum
eski limanın uykusunda
paslı yaşlılığını doyuran gemilerin
yosun tutmuş güvertesinden bakıyorum sana
ağır rakı susması giyinmiş balıkçılar düşer lacivert sulara
karşı kıyıdaki İstanbul şarabından
doldurup üşengeç şiirlerime
ağır ağır seni içerim
başımın üstünde benzetmeler içeren ayyaşlık
ve baygın çocukluğumun terbiyesiyle düşlerim seni



...


topal bir gece kuşunun
aksayan ayağına düştü dengesizliğim
kent ince bir karmaşa çizerken teferruat geçmişe
ben aziz bir yarını karalıyorum kağıdın ak sütüne

dünya kimseye kalmaz ağacından
ecel topluyor Azrail
kurumuş pişmanlıklar düşüyor güz ömürlerin dallarından
kentin yitirilmiş aklında
uykuya yatırılmış en düzensiz yaşamlar
sabah olacak
uyanacaklar içlerine kaçan unutulmuşlukla
ne bir keşke kurtaracak sonun kıyametinden
nede geriye dönüp bakma zavallılığı
Azrail dönerken bilinmeyen kuşatılmışlığa
sımsıkı susacak ruh
ve son bir soluk kalacak geriye...!



arınmak istiyorum
ey kutsal hu yağmuru
ayetlerle ıslattığın damlaların göçsün bu kente
caddelerin pervasız camekanlarında akıt suretimi
kaldırımların çatlaklarından sızsın kirlenmiş düşlerim
arınmak istiyorum
ey sağanak özlem
başımı taş duvarlara vura vura
ermiş aşkın kitabında kaybet usumu
bağdaş kurduğum düş ütopyasını giydir ruhuma
açılsın kentin penceresi
ve içine doluşsun kavim kavim umutların kuşları


...

hayatı tuvale acıtan ressamın
fırçasından aşırdığım tabiatı
sızmış bir şairin yarım kalmış şiirine kattım
ve tütün boğulmasında ki heykeltraşın
ruhsuz taşına canlandırdım


hayat
gidilmemiş ve gidilmeyecek bir kalma büyütsün
acı doğuran düşlerin hesabını yapamayacak kadar acemiyim
yinede düş kurmanın ucunda bir deniz fenerine yolluyorum selamımı
merhaba koyu renkli seyir defterim
merhaba alıştığım yalnızlığım

şiir bitti
ben geldim...!