bir anne ağlıyordu

bir çocuk daha soluyordu
boynu bükük çiğdem gibi

koparılıyordu anne kucağından

bir anne ağlıyordu

bir çocuk daha
salyası akan canavara kurban
gidiyordu

bir anne ağlıyordu

sözleri yüreğinden kan olup damlıyordu
ah çocuğum ah
sana artık kimse dokunmayacak
korkma gözlerine kaçmayacak o toprak
mezarında melekler karşılayacak
anne gibi kucaklayacak


seni ben en merhametli olana
emanet ettim

tüm yollar nur

tüm yollar O’na doğru
sen bırak kendini
kapat gözlerini çocuğum
uyu çocuğum
artık O var

vurmuyor artık kıyıya hırçın dalgalar
dövmüyor kayaları deniz
tüm çirkin sesler sustu
geceler sona erdi

korkma çocuğum
canın yanmayacak
O
seni koruyacak

















’gideceğin yere beni de götür’

diyeceğin biri olsa ister bazen insan
uzun uzun yollar çeker insanı
gitmek istersin

ama
yanında bir yoldaş istersin
seni anlayacak
seninle ağlayacak
seninle gülecek

uçsuz bucaksız sonu olmayan bir yol

sonunu merak bile etmezsin hani

geriye döndüğünde seni özlemle bekleyeceklerin yoktur zaten
gözleri dolarak bakacak
ve sana

gitme

diyecek birileri yoktur ardında

beyaz mendil sallamaz sana hiç kimse

sular dökmez yolculuğa uğurlayanların

işte öyle bir durumda olursun kimi zaman
ve ne yanında yoldaş
ne de
gidecek bir yerlerin omaz çoğu zaman

geri dönersin içine

kalbine saklanırsın
ağlamalarını sadece O duyar

içinde bir yerlerde seni bekler
seni en iyi anlayan

seni dinler ve okşar yüreğinin saçlarını

bağrına basar ve gitme der usulca

gitme

kal

ve yine tekrar başa dönersin
içine kaçar hıçkırıkların

ve bir ses duyulur ta derinden

beni en iyi sen anlarsın