geniş yalnızlıktan
çıkıp pencereye
babamı özlüyorum

ciğerimde is yanığı
aylardan nisan
ölüm tütüyor gök yüzü

gözlerim toprak kazıyor


yokluğuna yaslanmış yıldızlar
ateş böcekleri yakıyor içimi
zambak dikiyor üstüne
acının

elimle topluyorum dağılan an’ların
dar geçidini

okşuyorum usulca
cennetine açılan paslı menteşeyi

sesini özlüyorum
mesela kokunu
kokun baba kokusu


miadı gelmemiş babalar görüyorum
belki biraz değişse de halleri
hani diyorum biraz çizgiler yol olmuşsa
ellerinde ki damarlarına
sıkıca tutarken torun elinden
parkta- yolda
üşüyor
baba değmiş sol yanım


gözlerim çayır yeşili
örtüyor toprağın kuraklığını
zemzem ağacına bağdaş kurmuş
özlem dökülüyor
yapraklarım-dan


bilirim!
bir nisan şakasıdır senin ki
cemresi kara toprağın
illaki haykırıyorum babam
özlemini

gün/eşin
ekinoks kıvrımından



söz

yapışsa da yokluğun
göz çukuruna
zindanına kilitleyip
ruhumun derinliklerinde
söz diyorum
seni hep seveceğim

yokluğunu tenimden çıkartıp
bayram şekerine sarılı
(babamı Özledim)
yetim dillere süreceğim


Ümmü AŞCI
ÜMA