HAYATIN YÜKÜ
İnsanı zalim eden yine insandır
Kim doğuştan kötü doğmuş bunlar yalandır Bu insanlık adına oynanmış kalleşçe bir oyun Bu hayatta kaybettiğimiz en büyük kumardır Ben dünyayı böyle bilmezdim çocukken İnsan işte, neden bana vursun ki; O da benim gibi topraktan bir can değil mi? Göremedim uçurumları, düz yolda yürürken Babamın bacaklarına sarılıp ağlardım Küçüktüm daha hayal meyal hatırlıyorum Oysa onun cebinde tek kuruşu bile yoktu Hani benim armağanım nerde diyordum Büyüdükçe dertler omzuma çöktü Hayatın yükü gitgide ezdi beni Gördüm baba, gözlerindeki karanlığı Şimdi daha iyi anlıyorum artık seni Çocuklar babalarını gözünde hep büyütürlermiş Ama benim için en büyük kahraman yine sensin! |