’Bağırsam neye yarar, nasılsa duymazlar!
Ben bir kömür ocağının onulmaz göçüğüyüm;
içimde cesetler ve daha ölmemişler var..."


I


Ben senin bedeninde yanlış bir yaraydım
yaşadığın en büyük trajedi belkide;
nasıl olsa tutuklanır dediğin zulme başkaldırıların
bir makam tutturamayan ve detone olan acılarındım!

II

Sen bu kente gelince...
feodalizm mağlup olurdu kalbimin Güney doğusunda
namlular gölgelemezdi çocukların düşlerini
kız çocukları zorla evlendirilmezdi, babası yaşındaki adamlarla...

Sen bu kente gelince
biterdi yaşamın doğurgan çelişkileri..
iyi olan satılmaz ve takas yapılmazdı
kimse düşüncesi yüzünden suçlanmaz
yazdıklarından ötürü saldırıya uğramazdı

Sen bu kente gelince
herkes durduğu yerden başlardı yürümeye
ve konuşmaya sustuğu yerden...

III

Orda kal;
beni bırak hasretin tel örgülerinde
beni, kötü inşa edilmiş bir aşkın enkazında...

Orda kal
her şeye hazır bir bıçak gibi
öyle köksüz ve anısız...
zehirle masumiyetini

Orda kal
terk edilmiş şehirlerin ihanet kürsülerinde
her şeye yeniden başlayabileceğini sanarak...

Orda kal!
nereye ait olduğun kanıtlanana kadar
ihanetin kasıklarında
pervasız bir tabancanın soğukluğunda

Ve masum bakışlarında mendil satan bir çocuğun...

IV

Ben seni seviyorum, ’kendi özgürlüğümü sever gibi’...
ben seni seviyorum-
zamansız terk edilmenin takvimsizliğinde
’teninin güvertesinde’
avunarak aşkların müsveddesinde...

Abartılmış gecelerde rakıya karışan su gibi sevdim seni
saplantılı bir şairin şiirini sevdiği gibi...
silah çektiğim mecalsiz ayrılıklarda, namluda mermi, tetikte parmak gibi...

Ey sevgili...
senin kabahatin yok,
kim bıçak, kim kurban ve kim katildi...
’katille kurban arasında ki o birkaç saniyelik telaşla sevdim seni...’

Duvarlarına kan sıçramış bir ceza evinde özgürlüğümü sever gibi
zamanla yarışırcasına
ve Neruda’nın belleğimde kalmış birkaç şiiriyle paylaşarak yalnızlığımı,
sensizliği yutkunurcasına, özleminde boğulurcasına!..

V

Seni ’ayakta alkışlıyorum’
çıkarıp atıyorum kalbimi aç köpeklere
artık senin için atmıyor diye...

Senden sonra
imgelerimi tükürüyorum namussuz yalnızlığın yüzüne...

Sesimin yamaçlarında adın dudaklarımda çürüyecek!
yokluğunun küfüyle paslanırken yalnızlığıma leş kargaları tüneyecek
’anamdan emdiğim süt burnumdan gelecek’

VI

Senden sonra
hiçbir şey kalmaz tutunacak
üşümüş ve sararmış fotoğraflarda
asılsız yüzün kalacak!

Senden sonra, aklımda hep uzak yollara dökülmek..
yollarda kederli yolcular, yollarda dramlar,
yollarda hep bir kavuşmanın göçebe özlemleri..

Senden sonra,
her şeye yeniden başlanamaz artık
geride ne rüzgarın sesi, ne yollar, ne de yolculuklar kalır
hep savrulurken böyle yeniden... yeniden...yeniden...



-Birdal ERDOĞMUŞ-