Umudum kör kuyu.
Ve dertlerim zindan…
Gözlerin verilmiş en büyük ceza.
Yalnızım aynalar gülüşümden mahrum.
Ve gölgem hiç güneş görmemiş tutsak.
Karanlık ay ışığında kavrulmuş sevda,
Hüzün mutluluktan koruyan bir zat…

Yorganım gökyüzü ve yastığım toprak…
Yaşamak ölümle her gün uyumak…
Aşk acıları toprağa gömüp,
Ve sevmek toprağı her gün sulamak…

Ben sokaklarında dolaşan köylü…
Yorgunluk üzerimden akan bir nehir…
Mutluluk dünyamın en ücra köyü,
Ve sen sevilmesi zor bir şehir…

Gururum çelikten yıpranmaz bir dağ,
Sabır sineye çektiğim gücüm…
Ve gülüşün gururumu eriten bir bağ,
Sözlerin yüreğimde çözülmez düğüm…

Sen gökyüzüne çekilen bir sur,
Ben dibinde yığılan toprak…
Sen kök salmış koca bir selvi,
Ben rüzgârın savurduğu yaprak…
Sen ölümün doğduğu mezra,
Ve ben zamana yenilen ahmak…

HASAN KARAAĞAÇ