Boş yere üfleyip durma şu soğuk külü
Bir daha yakma ihtimali kalmadı artık
Gözyaşlarınla sulasan da ölmüş gülü
Bir daha diriltme ihtimali kalmadı artık

Araya güvensizlik girdi kayboldu sefa
Paylaşılabilen tek şey kaldı o da cefa
Pişman olup denendi hem de kaç defa
Bir daha yaşama ihtimali kalmadı artık

İnancımızı yitirdik yıkıldı aşkın ana direği
Hatırlayıp anmanın bile kalmadı gereği
Kalın buz kütleleri kapladı her iki yüreği
Bir daha ısıtma ihtimali kalmadı artık

Duyanın iştahı arttı görenin nefsi azdı
Kıskançlık kalemi şeytanca oyun yazdı
Felek ikimize uygun bir mezar kazdı
Bir daha çıkma ihtimali kalmadı artık

Biz düşman silahıyla bize kurşun sıktık
Yalanlara kanıp doğrularımızdan bıktık
Gönül sarayımızı yerle bir edip yıktık
Bir daha onarma ihtimali kalmadı artık

Huzur bir meyveydi hamken yedik onu
El sözüne bakarak getirdik hazin sonu
Uzatmanın anlamı yok kapandı bu konu
Bir daha açılma ihtimali kalmadı artık

İyi bilirim yeryüzünde rastlanmaz eşine
Ama akbabalar üşüştü bu aşkın leşine
Her şeyi unutup düştüm ekmek peşine
Bir daha sapma ihtimali kalmadı artık

Kalbimin ne aşkı var ne hasreti ne haz’ı
Başka bir hisle tutacağım kalemi ve sazı
Bu ikimizi anlatan son şiir son yazı
Bir daha yazma ihtimali kalmadı artık
Adem Durmazer