Zaman belini büktü bükecek derken gene,
Bugünden ayrı güzel bulacağın yarınlar.
Hangi mâtem zor gelir yaşamayı sevene?
Hangi mâtem ki hayat gibi yürekten çınlar?

Şöyle hür düşünürsen mutluluğun dengini,
Ve gönülden dilersen şükür etmeyi bir de.
Duyacaksın, Gül Pınar! Huzurun ahengini,
Ölüp ölüp seninle dirildiğim kabirde.

Bu sebepten aşılmaz diyemem mesafeler.
Ki bu sebepten hiçbir engel yoktur bahara!
Gel gör o efkârımız içinde daha neler:
Varlığında bir muştu yokluğunda bir yara.

Yeter! Yalnızlığınla lâkin uzak durduğun.
Bitsin, çektiğimiz ah bunca deva işkence!
Yeter! Umutlarına prangalar vurduğun.
Kolay mı unut demek; söyle reva mı sence?

Bir uslanmaz hayal ki ötesinde neler var...
Bilsen önce arzumu sonra hep gına etsen.
Her şeyden geçsen bile gel sen de benim kadar:
Hicrânlı sevdamızın vuslâtına hasretsen.

İlker Tokgöz