Sone III (Visâl)
Ne elemini duydum ne vuslâtı durdurdum,
Mevsimler mevsimleri kovalayıp da geçti. Her lâhza hayalinle şöyle konuşup durdum, Bilirdim! Bu hülyanın sonu gelmeyecekti. O hisse kapılsam da çoğu zaman hakikât: Seni yücelten uzlet kadar zordu ve hürdü. Hele duyulan bunca ümitsizlikten kat kat, Hangi aşk, bir düşün ki böyle asil büyürdü? Şimdi aradan geçen yıl sır olunca şâyet, Kim bilir ki kaç asır yaşadık, kaç çağ aştık? Nur Sevda gözlerimde bak belirdi nihâyet! Düşlediğim o yere epeyce bir yaklaştık. Neydi onca bekleyiş, onca özlem, bilsen az, Bir hazzı vardı seni sevmenin, anlatılmaz. İlker Tokgöz |