KAN ANMASIEy kalbim! Sen ki ölü hücrelerden, Aşkı doğurdun… Kocamandı aşkın, Ayrılığı boğdun. Ey kalbim! Sürüklendiğim umutlardan Vazgeçtim Yıkılmayan dağdım Dağlandım yandım. Ey kalbim!! Ben yapayalnız üşüyordum, Onun gözleri güneş gibi doğarken… İçimde sızlayan düşlerim kanarken.. Artık kimsesizlerin kimi olamayacak kadar sensizim Ey kalbim!! devdim sevdim Bir dev gibi geldim Küçüldüm Ölmedim Uysa dev gibi Ölmek istedim… Kazım DEMİR |