kandırıyordu kendini,
kekeme ANılarını çarparak yüzüne
el ayak
duvar ve ayna
el yordamıyla yürürken içine
rüya ve ayetler boyunca üfledi
bir elma gibi kokarken parmak uçları

ki ne naftalindi bahsi geçen
ne İstanbul
ne de iyot

dokunuşları….


(...)

orman soğudu...
ve kış,
anılarının üzerinden çekilir gibi
bir sevda
çekildi ayak bileklerinden
renk/koku/doku
ten ve hormonlar
terleyen sular…

hep birilerinin kaybettiği anlam.
gidenin yanında götüremediği
o ağır tortu.

odaların gizemi yenilir
perdelerin muamması çekilirken
yüzlere ki
kapıları yarı açık bırakmak
şövalyelik sayılır bir hikayede…

ayağının dolaşmasına,
soluğunun bir tene takılan sıcaklığı yanaşır.
bazen akşamlar gerçekten böyle yaşanır...
bir caddeden diğerine
bir kaldırımdan öbürüne
denize
ve raylara.

zamAnın esir düştüğü çağların,
kadehlerinden sızan zehir.
bir gece göz bebeklerine bulaşıyordu
tam bir ay vaktinde.
ve birazda bu yüzden özlüyordu
mavi ve siyah

ki korku
göz perdelerinin altında saklanır
karanlık bulaşıcı bir hastalıktır

ve unutma sobelenir
bütün çocuklar...




(...)