Ben, ilk kundaktan düşmüştüm Anne
Sonra imeklerken düştüm
Koşarken düşüyorum
Bazen gözlerinden
Bazen bir uçurumun kıyısından
Bazen de sana olan nazlarım düşüyor benden
Sinenin sıcaklığına hasret iliklerim üşüyor
Titreyen yüreğimden sevmelerin düşüyor Anne! ...
Dipsiz kuyuların kıyısından
Derin yarlardan,
‘Yâr’den düşüyorum! ...

Hani “ağlamaz” bilirsin ya beni Anne
Üzülen öksüz çocuğun kederinden
Hüznüme değen her telin tınısına
Yüreğimin bam teline dokunan efkârımdan
Huzura bandığım kucağının tılsımına değin
Renk ayırmıyor retinası gözlerimin
Vanası bozuk musluk misali boşalıyor
Bir bilsen ne de çok ağlarım Anne
Gördüğüm her düşün gözyaşları düşüyor gözlerimden! ...

Silik aynalar ardında,
Yetime çalıyor soluk benzim Anne
Mutluluk toplar cümlesi
Bense;
Gelin arabasından fırlatılan boş zarf
Hırpalanmış hatıralarda silüeti ezginliğimin
Tökezlerken, her hamlede düşsem de
Şefkatine hasret yüreğim avuçlarımda
Hala yaşıyorum
Sana
Sana koşuyorum ANNE! ! !


Şükrü Aktaş