GÜNEŞİMİ KAYBETTİMŞiirin hikayesini görmek için tıklayın AŞK İlahi bir lütuf...
Aşk.. Bir tevbeydi, Nasuh kisvesinde; bir dirilişti nefsi öldürecek Aşk... Sınanmaktı adl-i İlahi de ve sınavı geçmekti Aşk... Kalp kalbe konan kelebek kanatların renk Kudümler de düşünüp neylerde ağlayan ahenk/ti aşk Aşk... En ulvi acıydı AŞK VE GÜNEŞİMİ KAYBETTİM!..
Soğuk bir Şubat,ın ayazı imgelerime vururken
Güneşin yasaklı yüzünden öperken Hayalin gözümde perde, hasretin özlemini Munzur dağlarına merdiven dayarım Adını mor Reçine de bulur, Mimoza çiçeğinde tamamlarım Sen, olsun diye heceleri imlasız vururken imgelere Sen sırf bin kere yaşa diye... Yeşilim yaprakları dua ile yeşilim gözlerine boyarım Ah yüreğinde ömrümü bulduğum... Gözlerini görmeden; gözleri bakışıma değmeden Yanına varmadan aşkıyla sarhoş olduğum Gönlüme nakış nakış iğlik iğlik narince dokuduğum Anlıma yazgım mührü mürekkeple yazdım Zin olur, aşkınla mum gibi günden güne eririm Züleyha misali Yusufum Yusufum dilinden düşürmediği gibi Yusuf’un özlem hasretinden güzelliğini yitirdiği gibi Bir kuru yaprak gibi sarardım kamışa döndüm Yitirdim, sen olan güzelliğimi Yıkılmaz bir sevdanın umudu tükenirken Çırpınır içimdeki sevdan! Kolu kanadı kırık bir güvercin gibi büzülürüm Sevdamın suskuları!.. Ferman yazmış gönül toprağıma İsrafil sura üflemeden koptu mahşeri kıyametim Can çekişir dudağımdan dökülen tüm sözlerim Mecalsiz artık ruhum bedenim Ve hayatın gri perdesini örttüm üstüme Umutlarımı toprağa gömdüm Oysa tarih olacaktı tarihin coğrafyasında İlahi aşkın iki sureti yazılacaktı kitaplara... Ve artık ruhumda ve yüreğimde yorgun sevdaya Ve belkide bu benim yorgun kalemimin son şiiri!.. |