yalnızlığımın saklısına kara gözlerinin gölgesi sindi
seni sordum gölgelere
oysa tanıdık bir şarkıda buldum seni
sen ise şiir olarak düştün yüreğime
şimdi yabancı bir şehirde kara bir gölgeyim
sen ise yalnızların rotasında ise kara mantolu bir kadın




sokak sokak gezindim yabancı şehirlerde
her köşe başında fal açtı servilerin gölgesi
bir tutam göz yaşı döktü kara gözelerinin gölgesi
seni sordum sen ise şiir olarak düştün yüreğime
fal açan o yaşlı kadın nerede şimdi
bir avuç baklada seni görsem



kara mantolu bir kadındın şimdi ayrılığın dar sokaklarında
selamı sabahı kesen merhabanın soluğunda seda
oysa yaşlı akşamlarda yağmur şarkısıydın
ve sökülen yüreğimin sesiydin
kırık aynalarda gömülen giz
anılarda iz olarak kalacaksın




sokak falcısına sordum o meçhul kadını
cam göbeği gözler irkildi ellerinden döküldü baklaları
uzattı karanfil lekeli bir tutam anı
ve mürekkebi hala ıslak şiir bıraktı avuçlarıma
sen yoktun boşaldı yalnızlığım gözlerimden
ve kara gölgeler sardı yaralı bir şehirde yalnızlığımı




sen gidince ardından döktüm pişmanlıklarımı
küle kül kattı yalnızlığın, alevler sindi
ben ise yabancı bir şehirde aradım kara mantolu seni
ve binlerce kara mantolu kadın bana dönüp merhaba dediler
yalnızların şehrine hoş geldin
ve o zaman anladım ki seni çoktan kaybettiğimi




mahmudiye düzkaya