canımı acıtan düşlerimin ağırlığı sen olmadığın için
ve ağırlığımca taş duvar hayal
iki büklüm seniz bir ben
hangisi daha ağır
sensizliğin mi yoksa bensizliğinmi





bu gece senden kaçamak istedi düşlerim
kirpiklerime buz düştü
dondu sana bakan geçmişim
daha dün genç bir kızdım
ne çabuk ak düştü





şimdi üç çocuklu orta yaşın üstünde bir kadın duruyor
aynanın diğer karşısında
gözlerine hüzün sinmiş
ellerinde soğan kokusu
ve üç sıfır yenik





anladım ki tüm gitmeler senden kaçmakmış
öfkemin sarnıcından sarkan senin gölgenmiş
ve tek kurşun sıktım seni bana anımsatan anılara
şizofreni bir ruh haine dönüştü öfkem
sonra boynumu uzattım giyotine ruhumdan azat ettim seni





bu gece korkularımla yüzleştim
sen olmadan ben olmayı da öğrendim
artık ben de büyüdüm
ve sen olmadan da nefes alacağımı öğrendim
çözdüm efsunlu sen olan yıllarımı





senle dolu anılarım yıllarımı mercan yalnızlığıma sakladım
kucağımda bir demet bahar ile gülümsedim kendime
sonra iki büklüm efsunlu kaderimin iplerini çözdüm
sonra yumak yumak sana sarıldım sen ise yoktun
anladım ki tüm gitmeler senden kaçmakmış
ben gittim sen kaçtın





mahmudiye düzkaya