Yaşadığım yerde yok şiirlerin insafı
Ve yok
İnsafsızlıklarını cezalandıracak da bir Tanrı!

Heyhat;
Pompei’nin kavuran lavlarıyla yıkıyorum her sabah yüzümü
Ateş de neymiş?
Bana sorun cehennemi ıstıraplarını
İmkansız aşkların…

.
.
.

Gölgeleri dahi olmayan
Meyveleri zehirli ağaçların
Kuru dallarına teslim ediyorum erkekliğimi her gece
İhanet ekilen tarlaların günah hasatlarına göz dikmiş
Zorba toprak ağası oluyorum sonra
Hüküm sürdüğüm diyarlarda

Dahi
Zalim hakimi Endülüs’ün
Kurtuba’lı genç kızların acımasızca ırzına geçen…

Belki de
Kuru bir ağaç kovuğunda atıyorken yaşlı kalbi
Yağmurdan kaçan serçelere gerçek aşkı öğreten
Bilge bir adamımdır sadece… Kim bilir!

Ve fakat
Ne vakit rast gelsem
Utanıyorum
Duvarlarımda çığlık çığlığa sevişen gölgelerden

Bu yüzden;
Başına taç yaptığım yıldızların ışıltısında
Yeniden aşık oluyorum
Şuhlukla peçeli bir kadının
Derinlerinde göz yaşlarını tutamayan
Bağımlım anaç ruhuna

.
.
.

Yaşadığım yerde
Şahitsiz intiharlar deniyorum her gece
Sarı akrep zehirli;

Onun Saçlarına benzer
Ve
Ateşe…

Dipsiz bir kuyunun
Rutubet kokan sessizliğine çekiliyorum sonra
İlk ışıklarıyla sabahın
Oluşumunda büyülü yaşamlar gizli;

Onun anaç memelerinden bahşedilen hayata benzer
Ve
Suya…

(Yıldıray Kızıltan)