Parmak uçlarımda ilerliyorken
Aslımın korkutan gerçeğine
O kadar yüksek ki dilimin tutulacak olabilme olasılığı
Şu an
…!
*Albino bir kaplan dikmiş gözlerini bakıyorken
Kaşif cismime
Baldır ve kalça kıvrımları mum ışığında titreşen
*Akşın bir azize
Cömertçe sergileyerek davetkar ışığını
Çırılçıplak ilahiler okuyor çünkü
O hayvanın yaklaşımsız sırtında…

::

Metabolizmamı çimdikliyorsun sinsice…

Her süreğen okşayışında saçlarımı
Daha da saldırganlaştırıyorsun günaha doymaz
Ruhumu…

Bu yüzden;
Kontrolünü yitirmiş usta bir savaş pilotunun
-Dikkat! Düşüyorum…
Mağrur telaşında diz çöküp o an kıstırıveriyorum
Süt beyaz bacak aralarına
-“Bu kez sonun geldi”
Düşüncesiyle kim bilir kaçıncı kez didişiyor olan
Tenin çekimli başımı


Soğuk mezarlar gibi derin
Ve bir o kadar karanlık döşeklerde
Lahuti iniltilerimize eşlik
Salınıyorken
Korkusuz kavaklara ilham çıplaklığın
Issız bir mezarlığa acımasızca terk edilmiş
Piç oluveriyor erkekliğim
Ve
Tir tir titriyor korkusundan yetimlik kıskacıyla
Marazlı bedenine güdümlenmiş minicik ruhu

Mahrem denizlerde patlayan şiddetli lodosların
Sensiz gecelerime yığdığı portakal çiçeği kokularıyla
Her dağılmışlığımda ise oysa
Zerre duyumsamadan
O korkunun diz çöktüren nefesini
Hoyratça sıyırıveriyorum kalçalarına
Alt yarısı beynime mıh o resimdeki utangaç eteğini

Ki
Bu kez
Marazlı bedenine güdümlenmiş erkekliğimin ruhu
Heyecanlarına yenik düşmüş minicik ellerinin arasında
Devleşiveriyor adeta dalga dalga!

En şehvetli tutkuları dahi hayrına sulayan
Sebiller gibidir inançlar…

Dile getirilmiş en büyük ve zehirli yalandır
Cennet bahçesinde yaşananlar…

Günahkar ölümlerle açılırlar aslında
Ölümsüzlüklere gebe
Mühürleri kan pıhtılı tüm o tunçtan kapılar…

Ki
Senin kokunu duyumsayabildiğim ilk andı
Bu yüzden benim için ölüm…

Dudakların değdiğinde kasıklarıma
Bir Kabbani şiirinde alev alev yandı ölüm…

Şu koca evrende yokmuş gibi sanki bir başkası
Şehevi bedenimi bir kez daha
Tutkuyla kucaklayandı aslında ölüm!

(Yıldıray Kızıltan)