manasızMetropole başını yaslamış nine kalem, kağıt hep uzağımda ben lavları severim şiire yetişmiyor uzatsam parmaklarım küçük kız rüyalarından korkuyor geceyle barışmıyor göz kapakları hislerimiz oyuncak ayısına sımsıkı sarılmış gibi güvendeyim, güvendeyim, güvendeyim ne yapabilirim ki katliamlara hepsinin suçlusu benim ayaklarıma savaşlar düştü ben hiç yürümedim kızlarını bağrına topluyor anne uzak bir tepenin hayalini kuruyor gözleri uykuya muhtaç İntiharlar sıralıyor atmosfere ölmek istemiyorum ben boşuna mı yaratıldı yıldızlar ah bir kumbarama doldursam genç kız saçlarını örüyor aynalara sabaha karışıyor kahverengi geceler kalem kağıda düşüyor başım kalbime Uyuyorum manasız odamda Venedik sessizliği paslanmış hayallerim ... 2013 |