ümitBu şehrin davetkar çatıları besledi beni yeni güne, geceye uzanmış sereserpe ne günün kargaşası, ne gecenin korkuları sarmamış yalnızlığın en hoyrat tadında uçarı bir bilgelikte kiremitleri Bu şehrin çatıları bir çizgi gibi sevgili özgürlük ve esaret arasında arş gibi, ada gibi, kabristan gibi kimi zaman sessizce; aşk gibi... |