Sen, Hüma;
satırlar arasına gizlediğim, en mahrem hecelerimdin.
O giz perdesine bürünmüş, yüreğime kazımak istediğimdin...
Öyle ya, Hüma...
Sen benim, uğruna kendimden bile vazgeçtiğimdin...



Evet, Sen Hüma!
Gecenin ayazında üşümüşlüğüm,
Sensizlik avazında, kendimi kaybetmişliğimdin.
Baharda açan çiçekler misali;
gönül bahçemde yeşeren, yegâne çiçeğimdin...



Ah..! Hüma...
Mevsimini kaçırdım sevgimizin, kırıntıları kaldı elimde,
Biriktirip, bir araya getirdim; belki bir Aşk eder diye...
Yok... Yok... Yanılıyorsun Hüma;
Aşk karşılık beklemez bence; beklememeli de...



Ben, beklemedim mesela...
Sen umursamazdın çoğu kez; ardından aval aval bakışımı.
Merak bile etmezdin; bu ne diye izliyor saçlarımın nakışını...
Bilmezdin sen hiç Hüma...
Uzaktan uzağa gidişlerin vardı senin...
Her adımın, kalbime saplanan bir hançerdi benim için...



Şimdi seni bekliyorum Hüma,
toprağın suyu beklediği gibi,
güneşin yer yüzüne ışığını saçtığı gibi,
ayın gök kubbede bir lamba olması gibi,
yıldızların semayı süslediği gibi...

*

Evet Hüma, seni bekliyorum;
yıllardır olduğu gibi...