Bilinmez dehlizlerimin yolu tıkandı yine..
Yalnızlığın simsiyah kasvetindeyim..
Mutluluklar yolumdan geçer
El kapılarda ram olur da ,
Bir selamı çok görür bana..
Kapının eşiğinde kalır buğulu gözlerim..
Acı bir tebessüm düşer yüreğimden,
Yalpalanırım..

Sessizlik gözyaşlarımı besler,
Damla damla yere dökülür
Umutlar, rüyalar,hayaller..
Masiva’nın maviye çalan rengi de varmış
Oysa gökyüzümü kara bulutlar kaplar hep,
Haberler uçuruyor bana uçan kuşlar
Gidecek herkes gidecek..
Soğuk bir toprağın altında,
O zifiri karanlıkta,
Yalnızlığın koynunda titreyecek!
Veyl ki veyl.!

Bırakıp gidenlere kızmıyorum artık,
Yalnızlık çoktan tınısını çalıyor ruhumda
Sözleri iç acıtsa da,
Dinlemek ötelere götürüyor
Ömür geçer,gün kısalır
Güneş tepede,olsa bile
Gölgeler uzar..

Ve sonra çok benimsediklerim ..
Uzaklara dalıp, an’lar dökülünce
Bir geçmişin anısı boğazımı ıskalar..

Unutulmamış an’ım;
Unutulmamışsın..

Hayal ve gerçeğin arasında kaybolmak..
Var ile yok gibi
Var’lığın arasında yok’luğunu
Yok’luğunda var’lığını görememek..

Sadece an’mış,
Belki de..

Semra’m Öztekin