şair;

şiirde
okuru alıp yerinden sonbaharın dolduğu sokağa bırakıyor.

hüzün tek tek gökyüzünü ele geçirdikçe güçsüz bir rüzgâr şiirleri topluyor şairin kaleminden

dökülen yaprakların ezilirken çıkardığı sesin üzerine

sonuçta ne anlatıldığından ziyade nasıl anlattığı önemliyse

şiir ve şair kol kola yoluna devam ediyor

tebriklerim çokça

İnsan bazen kendi kendine öyle büyütüyor ki bazı şeyleri…
Aslında bir nokta bile değilken…diye düşünüyor ne kadar büyümüş içimde diyorsun
Acıyı ona nedense bir türlü yakıştırmıyor onun payınıda alıyorsunda…
Ya geride kalan enkazı kim kaldıracak gidince demiyorsun
Zira hiç bitmeyeceğini düşünüyorsun içindeki baharın …
Peki o zaman hüzünlü bakışlar nereden nasıl miras kalıyor kara gözlere…
Şüphe …neler yapar neler yaptırır…
Öyle bir ufacık şüphe tohumu bile nasıl dallanır budaklanır içinde
Ve artık o güven bitmiştir yâre…
İyi kötü ne derse desin hepsi..ama hepsi gübresidir artık duyulan hissiyatın…
Açar gülüm o hüzünlü bakışlar daha çok çiçek açar açmasına da…
İnşallah o çiçekler hiç solmaz asıl mühim olan bu…

Yürek yanmaya görsün…. Açan çiçeği bile kurutur maalesef….

Sevgilerimlesin her dem

''Zamanla unutursun karşına biri çıkar''

En etkileyici cümlesi burası olmuş şiirin.
Her bölümü hüzünlü, her bölümü yürek yakıcı ama,
bu bölümü bir zalim mızrak oluyor,
saplanıyor insanın yüreğine.
Ne yazmalı?
Ayrılık kötü şey...
Hayallerin yıkılması, ümitlerin tükenmesi...
İyi olan tek şey,
belki güzel olan anların şiirlerde yaşatılması.
Hazin veda sahnelerinin bile.
Güzel şiirdi. Her zamanki gibi.