Anladım ki bu şehir sevdamızı taşıyamaz.
ayrılığımız bir düzenmiş gibi
Bir batıl inançla gömülü ,
ikinci bir nuhun tufanı üstümüze kopacak gibi...

Bir yokuş şehrini yüklemiştim anılarıma
Cudi’nin eteklerinde oynadığım çocukluk özlemi.

Ama sevda ayırdı bizleri
Fırtına kürtçe mırıldarcasına ,
uykuya sarılırdı gabara karşı.

gerillalar inerdi Şırnak’ın yokuşuna
Annem ise yar ve yataklık ederdi haylazlığıma
Kullarında kürt usulü salıncakla
"deka wêca binive" diye bir sloganla sallardı..
Sonra özgürlük taşıyan tenlerinde
Barış elçiliği fışkıran ,
gözleriyle dalardı ay karanlığına.
Bayram gibi gelişlerini davetsiz misafirce seyrederdim..
ceplerimize özlem sokarlardı.
Yüzlerinde gülücük damlaları ışıldardı...
Ve yokuş ;
nuhun tufanına kafa tutar gibi dümdüz...
kıyamete adımlar kalmış gibi
secde eder şehadete batışınıza...
.
Oysa sevda ayırdı bizleri
Şimdi yürümeli umutlarla
yürümeli terkedilişler bırakırlar
mezopotamya toprağına...






"Deka wêca binive " = de hadi yat artık