Şu köhne Dünya’nın gam tezgâhından,
Umut ilmeğini çözmek de varmış;
Cennet kurgusuna lâyık bir ömrü,
Azap imbiğinden süzmek de varmış…


Sitem tayı sarp yokuşa sürerek,
Buzul bakışlarda serap görerek,
Vefasıza vefa dersi vererek,
Çile deryasında yüzmek de varmış...


Yapmak istedikçe gönüllerde ev,
Hedef saptırırdı ben-merkezli dev;
Kalbim uyarırdı: Onu bile sev
Ne ki, karizmayı çizmek de varmış…


Şartlar olgunlaşsın pişelim derken,
Ateşe ram olduk çözüm ararken,
Sinemin volkana dönmesi erken,
Kül kömür savrulup tozmak da varmış…


Yâr gizem yarlığı idam fermânı;
Hâyâli nazına sevdâ kurbanı;
Böyle bir ecelde can örter canı;
Yürek içre mezar kazmak da varmış…


Matem yastığına gömdüm yüzümü,
Menekşe bahtına yumdum gözümü;
Şaire bırakıp final sözünü,
Duymadan esriyip sızmak da varmış…


Bilge der: Bu ceset özüme perde;
Beyaz bayrak çekti bir onmaz derde;
Feleğin kalemi kırdığı yerde,
Aşk’ın kanununu yazmak da varmış…



YUSUF BİLGE