Bu şiir elini tutamadığım ve canımdan çok sevdiğim gece gözlüme son hitap edişimdir.

Çok sevmek, aslında büyük hiçlerden ibaret miş,
Yandığıma şaitlik ederken, görmezden gelişinle anladım.
Bağlanmak, hayattaki en çaresiz duyguymuş,
Aldığım her nefeste, yüreğime hançer gibi saplanan yokluğunla anladım.

Ümit etmek, beklemek, kocaman yalanlar mış meğer,
Umutla bakan gözlerimi, yaşlara boğuşunla anladım.
Hayal etmek küçük çocuklar içinmiş meğer,
Düşlerimi karanlığa mahküm ettiğinde anladım.

Işığın nazarında çok sevenin hakkı olmaz mış,
Uğrunda sönen her ışıkla, kendimi kaybettiğimde anladım.
Güneş, güneş yalnızca senden ibaretmiş,
Tam karşımda dururken, yüreğim buz kestiğinde anladım.

Aşk diye birşey olmaz mış, sevda dediğin en büyük yalanmış,
Beni yalanlarımın içinde yapa yalnız bıraktığında anladım.
Anladım gece gözlüm, çok iyi anladım.
Sen olmadan dünyaya mecbur olduğumu anladım.

Ama sen bil ki sevgili,
Dünya, senin olmadığın dünya,
Ben, senin olmadığın ben,
Sense benim olmadığım sensen eğer,
Ne ben dünyaya nede dünya bana.
Bu gökyüzü, bu toprak dar gelir bu cana.
Kanayan yüreğim nehir olmuş cihana,
Aşk şehit vermiş, içsinler kana kana.

Seçkin SEYMEN