YOKLUĞUN...
Hadi gel.
Gel yeter bittim ben. Yıkıldı dünya doğmadı güneş. Ezildim. Üzüldüm ağladım. Yandım işte anla artık. 9.2 şiddetinde depremdi gidişin. Ve bir enkazdı sözlerin. Altında kaldım nefessizim. Gelmesen son nefesimi vereceğim. Gelmezsen selamı okuyacak imam. Sahipsiz kalakalacam ortada. Bir seni tanıyorum koca şehirde. Bir sen varsın benim için. Şimdi yoksun. Sen yoksun yapayalnızım ben. Tuz basıyorlar yarama insanlar. Anlamıyor kimse beni. Acınacak gözler iyileştirmezki beni. Hiçbir doktor işe yaramaz. Dağlar taşlar canlanıpta titrese üstüme, Bir gülüşün kadar etki etmez bana. Sana muhtacım anla. Anla ki olmuyor artık. Bu kadar alışmışken varlığına, Yokluğuna dayanılmıyor. Yokluğun yakıyor içimi. Ve içime oturuyor sesin. Çığlıklar atarken kalbim. Zar zor susturuyor beynim. Savaş açıyorum beynime. Seni unutmam için herşeyi yapıyor. Oysa hep benle ol istiyorum. Hayallerimde ol hep. Acı versede hayallerde yaşamak. Gitme hiç bir yere... |