ASUMANIM AĞLIYORASUMANIM AĞLIYOR Çığlık çığlığa etraf… Asumanım ağlıyor. Akbabalar, çakallar… Leşe koşuşuyorlar. Bu gariplik, ne çare; ciğerimi dağlıyor. Kokuyu alan gelmiş… Nasıl üşüşüyorlar. Yok edilmek istenen; ölen, öldürülen biz.. “Ayağa kalktım” derken aşağıya çekildik.. Sırtlanlarca sarıldık, yaralandık hepimiz.. Türlü entrikalarla düşmanlarca yıkıldık. Bin yılların hıncı bu… Hazmetmek kolay değil.. Kuyruk acısı büyük… Yıllardır da dinmedi. Bu, bugünkü hadise, bugünkü olay değil.. Tarih boyu sürecek… İçlerine sinmedi. Hiç akıllanmadılar… Tarih, tekerrür eder.. Hasta sanıyorlardı; biraz daha sansınlar.. Fatih kalksa yerinden; bilmem, onlara ne der.. Hayallere kapılıp düşlerine kansınlar.... Zaman zaman uğraşır… Yel, kayadan ne alır? Habire çabalıyor… Fitne rahat durmuyor. Her seferde hüsranla; yediği ile kalır. “Bu hezimet nedendir?” Kendine hiç sormuyor Eğer biz, “biz” olursak; ağyarınki gürültü… Tarihin yüklediği görevi de bilelim! Karınları ağrıyor… Duyulanlar gurultu. Bilip kudretimizi; kendimize gelelim. Peygamberden payeli, övgüsünü kazanmış; Müslüman Türk Milleti, İslam mührünü taşır. Altaylardan çıkıp da Viyana’ya uzanmış. Bunu anlamaz küffar; ancak yarayı kaşır. Konuşurlar durmadan; bir ileri, bir geri… Yerlerinde sayarlar, zırvadır bunun adı. Düşüncemi diyeyim; gelmişken şimdi yeri. Lâkin, olup-bitenler bırakmaz ağız tadı. Hülvani’yim, bezginim… Ararım gerçek kadı. Hülvani BAŞTUĞ...yorgun şair. 01/01/2013 .. |