KAL DİYEMEDİMKAL DİYEMEDİM “Elveda!” Diyerek ayrıldığın gün “Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim. Arkandan bakındım, hep; üzgün üzgün “Beni de yanına al!” Diyemedim. “Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim. Gül yüzlüm seninle sürmüştük sefa, Bir günden bir güne görmedin cefa, Giderken öpmüştün beni son defa, “Bir tanem, dudağın bal.” Diyemedim. “Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim. Öylece arkandan kör baka kaldım Kendimi taşlardan taşlara çaldım Ağladım peşinden perişan oldum “Yüzüme son bir kez gül!” Diyemedim. “Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim. Kararı vermişsin sen; peşin peşin. Gel etme; son bir kez, iyice düşün. Bırakıp gitmek mi yâr senin işin? “Bil ki; bu yaptığın zül!” Diyemedim. “Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim. Sebepsiz bıraktın beni yüz üstü, Yığıldım öylece; düştüm diz üstü. Karlı bir kış günü… Hem de buz üstü. Ben sana: “Allahtan bul!” Diyemedim. “Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim. Hülvani BAŞTUĞ 11/09/2013 .. |