alışkanlığım
sabahın ölümünde açıyorum gözlerimi sensizliğe.
ömrü yetmeyecek kimsesizliğe ölümlerimin. gelseydin sabahın köründe bile,açardım gözlerimi. ve okurdun bebeklerinin içinden aşkının beni uyutan ninnilerini. sonra çekip giderdin gerisingeri. o zaman dinerdi bir günlüğüne de olsa göz yaşı, sana kurak iklimlerimin. gel her gece olur mu? yoksa ninnilerini arar mavisi gözbebeklerimin. |