Alınca yüreğini basar üstüne ezer
Kimsecikleri takmaz burnu havada gezer
Anlatırsın anlamaz kişi canından bezer
Dikenini alır da gül’den anlamaz gönül


Düz duvara tırmanır yaramaz bir çocuktur
Pek deli denmez amma az birazcık kaçıktır
Kendini gizleyemez hem aleni açıktır
Haraşoyu sever de tül’den anlamaz gönül


Kapatır kapıları yabancılar giremez
Bülbüller yasaklıdır güllerini deremez
Onunla yola çıkan muradına eremez
Ak’ı kara sanır da al’dan anlamaz gönül


Bulutlar döşeğidir gökkuşağı kemendi
Oyunlar oyunudur pek çeşitlidir fendi
Kabahat yürektedir sanki suçsuzdur kendi
Sirkeyi şerbet sanır bal’dan anlamaz gönül


Gözleri fincan gibi bakıp görmeyen kördür
Yoluna gül sersen de anlamaz pek nankördür
Sabırın çilesini bulursan o’na ördür
Ateşi buz sanır da kül’den anlamaz gönül


Yalvarır yakarırsın ayağını diretir
Acısı eti değil demirleri eritir
Bedenden acısını gözyaşları arıtır
Git dersin gitmez amma gel’den anlamaz gönül


şehristan