SYLVİA
Aaaah Sylvia ah
Gidişinin ardından
sunulan mayhoş bir acı
mazinin izlerini sunardı
altın tepside hicran
tabaklar dolusu keşkelerle
Fazladan bir tebessüm etsem
Çalınırdı dudaktan gülüşlerim
Onca zamanın ardından
Bir keşke de benden diyerek

Katıksız bir aaaah çeker
ve okşardım hüzünlerimi
Musalla’ya yatırılmış ölüler gibi

Sylvia,
bilemedim zamanın bu kadar kısa olduğunu

Yaşamla ölüm arasındayım şimdi
Tebelleş olmuş hayata inat
Yüreğime oturmuş sensizliğimle
Eceli banıyorum dudaklarından
Keşke biraz daha zamanım olsa diyerek

Çok geç artık Sylvia
Galiba yenik düştüm hayata
Küfede keşkelerimle
zaman seni unutmaya mahkûm etti

Bir şansım daha yok Sylvia
Sözün bittiği yerdeyim şimdi.
Aşka dair ihtiraslarımı gömereken yüreğime
Son pişmanlıklar doluyor hücrelerime
Affet demeye dilim varır mı bilmem

Bildiğim;
Geride bıraktığım yalnız sen kalıyorsun
Sen kalıyorsun Sylvia
Ve ölüm.
Keşkelerle...

Hüma Efkan