Mahcup Bir Toz Bulutuydu İyimserliğinKıpır kıpır bir telaşla çalıyordu yürek telim Göğsümdeki tefler seviyi fısıldıyordu Sarhoş kuşlar uçuyordu gök/yüzümden Işıklar kendi duvarına çarpıp sese dönüyordu Sesinin kilometrelerini aşmak için kulaçladım adımları Yollardan kocaman toz bulutları kalktı Ben varlığına uzandım. Sendin ruhumun kalburunu ters düz edip seslenen Merhabandı beni uzaklardan yakınlara savuran Dağlardı üzerime kırılarak yuvarlanan Ve ben o toz bulutunun altından kalkarak Senin iç sesine sarıldım. Az sonra savaşlar bitmişti şehirlerimizde Gün isyanını sona erdirmiş bize açmıştı tüm kapılarını Sarıldık tarumar bir toz bulutunun içinde birbirimize Tedirgin, o ılıman denizler yeniden dil oldu kimsesizliğimize Şiir sustu, biz konuştuk An konuştu, biz sustuk Mağrur bir düşün içinde Mahcup çocuklar gibi yuvarlanıyorduk… Selahattin YETGİN |
yürek savaşı ancak ölünce vuslatla son bulur şairim,