Hani evlerimiz hep denize bakardı,
Yüzümüz maviliğe dönüktü hep,
Ayaklarımız umuda koşardı
Gözlerimiz gökyüzüydü
Anımsar mısın annem?


Karanlıkta kaldığımda
Korkar, ağlardım
Sana sarıldığım zaman
Dünyanın bütün kötülükleri üzerime gelse
Korkmazdım
Hatırlar mısın annem?


Penceremizin önünden kuşlar geçerdi
Hani bir keresinde kırlangıç yuva yapmıştı ya
Ben meraklı meraklı bakarken
Sen gelmiştin,
’’Dokunma, yuvasını bozma, yuvan olmaz’’ demiştin
Ne çok üzülmüştüm
Hatırlar mısın annem?


Birde yalancı dostlarımız vardı
Hep yüzümüze gülerlerdi
Arkamızdan dünyanın lafını ederlerdi
Duyardım, kızardım, üzülürdüm
Anımsar mısın annem?


Şimdi yalancı dostlarım yok,
Yüzüme gülüp arkamdan konuşanlar yok,
Kuşların yuvasınada dokunmuyorum
Ama bizim yuvamız dağıldı anne
Hepimiz farklı yerlerde, farklı iklimlerdeyiz,
Benim yuvam sensin,
Gökyüzüm de, yeryüzüm de sensin anne
Sensiz ben nefes alamıyorum
Karanlıklar altında kaldım,
Boğuluyorum...

Kurtar beni annem...


Melike Melis / İstanbul
23 Kasım 2013